Emilia Podoska

Emilia Aurelia Podoska urodziła się 7 września 1845 r. w Grajowie koło Wieliczki jako córka Jakuba Józefa herbu Junosza Podoskiego i Marii Kołodziejskiej. Początkowo nauki pobierała od domowych nauczycieli, następnie ukończyła szkołę podstawową Sióstr Klarysek w Starym Sączu. Naukę kontynuowała w domu gdzie pod opieką dobranych nauczycieli wraz z siostrami kształciła się dalej, korzystając ze zbiorów biblioteki rodzinnej. Równocześnie opiekowała się dziećmi wiejskimi, uczyła je zasad wiary katolickiej oraz nauki czytania i pisania. Pomagała także swojej matce w działalności charytatywnej, odwiedzała chorych i starców udzielając im pomocy pielęgniarskiej, wsparcia materialnego i duchowego. Przed wstąpieniem do klasztoru ukończyła Wyższą Szkołę Panieńską sióstr klarysek w Starym Sączu. Odbyła tam również praktykę nauczycielską.



W wieku 20 lat postanowiła wstąpić do klasztoru. W 1870 r. przybyła do Krakowa i została przyjęta do sióstr norbertanek. W klasztorze na Zwierzyńcu spędziła całe życie. Tu kontynuowała praktykę szkolną. Uczyła panienki oddawane do szkoły klasztornej na naukę i wychowanie. Habit zakonny otrzymała 24 października 1872 r. Przez cały czas pobytu w klasztorze oddawała się pracy pedagogicznej. W okresie reorganizacji szkolnictwa /1881/ uzyskała dyplom nauczycielski i została minowana prefektą szkoły klasztornej, podnosząc znacznie poziom tak intelektualny jak i duchowy powierzonych sobie uczennic. W 1886 r. została odwołana z tego stanowiska na urząd mistrzyni nowicjatu. W stosunku do uczennic i wychowanek była wymagająca, równocześnie jednak wyrozumiała, serdeczna i troskliwa. Jako mistrzyni nowicjuszek pociągała je do naśladowania własnego przykładu oraz wiernego zachowania reguły. Swoje powołanie do życia zakonnego uważała za wyraźną wolę Bożą, którą dogłębnie poznała i zrozumiała. Jej pełną oddania pracę przerwała przedwczesna śmierć spowodowana wątłym zdrowiem oraz trudnymi warunkami życia w klasztorze. Zmarła w opinii świętości 22 maja 1889 roku.